Onlangs zei iemand me: "Ik merk dat je minder blogt dan vroeger".
Ze heeft gelijk. 100% gelijk.
Ik antwoordde dat ik het gevoel heb dat ik momenteel te vaak 'zwaar' zou schrijven en dat ik er daardoor voor kies om het niet te publiceren.
Maar wat als ik dat toch net even deed? Ik heb niks te verliezen maar ik kan misschien onderwerpen wakker maken, die bij jou of je familie ook gespreksonderwerp (zouden) moeten zijn?
Dus vandaag voeg ik de daad bij het woord.
Zopas heb ik gehuild, even maar. Het overviel me, ik deed het alleen en zonder iemand in de buurt.
Ik voel aan 1001 dingen dat ik de grip op alles van mijn dagdagelijkse leven stilletjes verlies.
Neen, het is niet mijn bedoeling om jullie medelijden te laten krijgen met mij maar laten we het een kijkje in mijn hoofd noemen of zo?
De foto bij de blog is dan ook niet toevallig gekozen: Als je geen grip meer op je banden hebt, zal de (fiets)tocht ook niet verlopen zoals je hoopt.
Zoals jullie weten, ben ik ouder van 2 kindjes.
Allé het is te zeggen, de twaalfjarige groeit al boven mij (wat nu ook weer niet zo moeilijk is natuurlijk met mijn 1m67) en de vijfjarige praat mij onder tafel (wat volgens velen toch wel al wat moeilijker is).
Uiteraard brengt dat de typische zorgen met zich mee.
Zoals heel veel ouders heb ik daarnaast nog een job, in mijn geval werk ik 4/5de en heb ik vrij op woensdag. Zo kan ik 's ochtends dingen doen in het huishouden en in de namiddag taxi mama spelen voor de hobby's van de jongste.
De oudste koos voor een internaat en komt enkel in het weekend naar huis. We bellen dagelijks maar dat ik toch last heb van het lege-nest-syndroom hoef ik je niet te vertellen... Haar hobby's zijn dus een extra weekendtaakje naast haar was doen die klaar moet zijn tegen de zondag en de match die de zoon dan speelt.
Tonnen geluk dat ik quasi nooit aan eten maken en boodschappen doen hoef te denken want mijn fantastische wederhelft neemt die taak op zich naast zijn meer dan fulltime job en fanatieke sporten.
Ik hoor het jullie denken: "Waar wil je naartoe Riet? Iedereen heeft dat!"
I know, I know...
Tussen dat alledaagse gedoe door, probeer ik nog dingen te doen voor mezelf zoals eens een koffie gaan drinken met mijn ventje, een badje nemen, boekje lezen,... Jullie kennen het wel hé.
Ergens richting eind de zomer dacht ik echt: "Oef! We zitten op de rails, het lukt om net iets dieper te ademen."
Dat heb ik echt wel al vaker gedacht hoor, tot er elke keer wel weer een verrassing achter één of andere hoek bleek te staan, zijnde een grote kost, een zware tegenslag, een beladen situatie of dergelijke...
Al hoop ik elke keer weer dat de verrassing eens positief uitdraait, ook deze keer werd er een bommetje (of enkele) gedropt. Er werden verschillende slecht-nieuwsgesprekken gevoerd tussen mij en andere partijen, soms over ziekte, soms over situaties, dan weer over gevoelens.
Er kwamen onverwachte overlijdens die toch in mijn hoofd bleven plakken. Er zijn stressvolle situaties geweest zowel privé als werkgerelateerd.
Daarnaast werden er grote beslissingen genomen die tot op vandaag hun impact eisen.
Alleen heb ik deze keer het idee dat het niet stopt... Het blijft maar komen en zo al sedert eind augustus...
Dagdagelijks probeer ik kleine lichtpuntjes te zoeken, al zie ik soms heel veel mist voor die lichtpuntjes hangen me dunkt...
Er komen de laatste weken, vaker mails en berichten waarop ik vergeet te antwoorden, te laat reageer en herinneringen voor ontvang, de ene al wat vriendelijker dan de andere.
En zo merk ik:
Mijn emmer is vol.
Ik hol overal achterna en kan niks doen met een ontspannen gevoel want denk constant: oh ik moet nog dit doen en zou ik al dat gedaan hebben? Werd die factuur betaald? Heb ik dat al besteld? Nota bene: ik ben geen zelfstandige meer hé.
Ik had dit weekend een feestje en het deed me oprecht deugd om eens te dansen (met in mijn achterhoofd weer verschillende to-do's) maar tot op vandaag (4 dagen later) schreeuwt mijn lichaam alleen maar om rust. Er werden ocharme 2 halve glaasjes rosé gedronken van 21u tot 04u 's ochtends en voor de rest water. Dus van de alcohol is het alvast niet. Alle spieren en gewrichten stribbelen tegen. Ik heb niet veel nodig om te huilen en zou ten allen tijden kunnen slapen.
Dan voel ik me weer slecht omdat mijn to-dolijst niet inkort en alleen maar groeit. Eenmaal ik dan een beetje gerecupereerd ben zou ik dan weer het één en ander kunnen inhalen waardoor we na een paar weken of maanden misschien kunnen zeggen: "Oef! We zitten weer op de rails!"
Et voilà , de viscieuze cirkel kondigt zich aan...
Het is onmogelijk dat ik de enige ben die dit ervaart.
Ik besef wel heel goed dat emoties hier een grote rol in spelen en hoe je alles kan relativeren en dergelijke. Dus voor hetzelfde geld voel ik me volgende week helemaal anders (natuurlijke cyclus is ook wel heel hard merkbaar bij mij in de verschillende gevoelsfasen, ik zou nu in mijn 'zomer' moeten zitten dus al heel blij dat ik niet in mijn 'winter' ben nu, want ik zou me nog mottiger voelen waarschijnlijk)
Weet gewoon: JE BENT NIET ALLEEN!
Ik kruip dan nu nog even in mijn coconnetje hé... Momenteel verschillende zaken even op een lager pitje gezet: keuzes maken, niet altijd mijn beste eigenschap. Ik ga gesprekken aan waar ik kracht uit haal en doe dingen die me even een goed gevoel geven. De rest kan ik er nu even niet bij hebben, waarvoor een welgemeende sorry.
Het was zeker niet mijn bedoeling iemand met dit blogbericht te triggeren of zo, mocht dit toch het geval zijn, dan wil ik me alvast excuseren.
Het kan ook zijn dat jij dit allemaal belachelijk lijkt te vinden en dat dit allemaal zo erg niet is, ook goed.
You do you.
Ik ben en blijf een HSP'er en door me hiervan bewust te zijn, kan ik hoe langer hoe meer kanaliseren hoe ik me voel, waarom ik me zo voel en hoe ik dat gevoel kan doen stoppen of beteren.
Liefs voor iedereen.