Van die grote 'kleine gelukskes'

Ik heb het van niet ver, die creativiteit die door mijn aderen loopt.

Als ik even mijn stamboom erbij haal en we zouden richting mijn eerdere generaties gaan, dan komen we eerst bij mijn mama, een handwerkster in hart en nieren. Ze maakt onder andere veel breiwerk, haakwerk, maar maakt ook kleertjes voor mijn kroost. Voor ze de breimicrobe terug ter harte nam, heeft ze ook nog een volledige fotografiecursus gedaan. Je leest het, het is een bezige bij...

Maar ook haar zus zaliger, mijn tante Rita, was zo'n creatieve ziel. Zij maakte heel veel quilts en patchwork, maakte teddyberen, stoelbekleding met kruiskensteek en gewatteerde opbergdozen. Eigenlijk is er weinig (wat stof betreft) dat ze niet deed denk ik. Ik herinner me nog dat ik als kind bij haar binnen kwam en geprikkeld werd door alle dingen die in haar huis en veranda stonden die zij had gemaakt. Ik als kleine uk was eigenlijk toen al jaloers en vastberaden dat ik ook zo'n toffe dingen ging maken.

De andere zus van mijn mama, tante Chris is een creatieve ziel in de tak van het potten draaien, maar zeker ook kunstwerken maken met klei. Ze maakt echt prachtige zaken met haar handen. In haar huis zie je her en der kunstwerken staan die van eigen makelij zijn. Ook totaal geen zittend gat, en ze is altijd wel bezig met het één of het andere. Vroeger heeft ze ook nog (dik tegen haar zin) tapijten gemaakt.

Mijn dooppeter, pepe Jo, één van de broers van mijn mama, heeft een diploma binnenhuisarchitect op zak en heeft samen met zijn vrouw (ook dochter van een meubelmaker) een keukenzaak zodanig uitgebouwd dat 3 van zijn kinderen de zaak nu verder kunnen runnen. De keukenzaak was oorspronkelijk gestart als interieurzaak van mijn opa zaliger. Opa Marcel, welke ik tot mijn spijt nooit heb mogen kennen, was een meubelmaker, die in Kaprijke zijn atelier en verkoopzaal had, samen met mijn grootmoeder (meme) en hun 7 kinderen.

Pepe Jo nam de zaken in de late jaren '70 over van mijn opa en liet het meubelmaken voor wat het was en specialiseerde zich in keukenbouw.

Mijn grootmoeder zelf, haakte ook vele stukken, breidde talloze bollen wol op en borduurde ook enige naalden stomp... Dat tussen haar huishouden door en bovendien werd ze vroeg weduwe, wat zeker ook geen evidentie was... Margriet, deel van mijn volledige naam, maar nog een veel groter deel van mijn 'zijn'.

Ge ziet het, het is een familie vol creatieve zielen.

Laat net dat een groot 'klein gelukske' zijn voor mij. Dat ik mijn ei ook via creativiteit kwijt kan.

Maar wat ik misschien nog meer ervaar als groot 'klein gelukske' is dat ik dingen krijg die van eigen makelij zijn. Gemaakt met hart en ziel.

Zo kreeg ik dit weekend van mijn pepe Jo een zelfgemaakte tuinbank.

Ge moet weten, mijn pepe heeft altijd gezegd: "den dag dat ge met een lief naar huis komt, krijgde geen nieuwjaar meer". Hij voegde de daad bij het woord. Ik vond dat niet erg want ik wist wel dat ik altijd op hem kon rekenen als er iets was.

Ondanks hij al geruime tijd geniet van zijn welverdiend pensioen, blijft hij bezig met vanalles in de mate van het mogelijke.

Zo kwam het dus dat mijn mama en mijn tante in de loop der jaren elk van hem een decoratiestuk gekregen hadden, gesigneerd met 'JO'.

Toen mijn ma en ik eens bij hem en mijn tante waren, liet ik vallen dat ik ook een authentieke 'JO' wou hebben. Uiteraard speelde ik het hier even uit dat ik zijn metekind was, je weet nooit voor wat het goed zou kunnen zijn.

Et voilà, dit weekend kreeg ik dus mijn authentieke 'JO'.

Een tuinbank, gemaakt met een onderstel die hij al misschien 10 jaar in zijn thuisatelier staan had, hij zaagde, schuurde en bevestigde de balkjes één voor één, tot zo zijn 'Jo'-bank ontstond. De signatuur 'JO' werd erin gebrand waar ik bij was en mijn hart maakte een extra sprongetje.

Ik ben een gelukzak.