Wie ben ík eigenlijk?

Toen ik onlangs in een online

zat, sprak iemand de term uit 'levend verlies'. Dat was een term die ik al eerder had gehoord maar nooit écht had bij stilgestaan. Dus ik ging het eens opzoeken in "den Van Dale" en die had verschillende betekenissen voor leven waaronder de volgende:

le·ven (het; o)

1. het in leven zijn, het bestaan: nog in leven zijn niet overleden

Het enige waar ik aan kon denken bij mijn levend verlies was, mezelf. In de loop der jaren, zijn er verschillende fases geweest waarin ik het telkens weer het antwoord zocht voor vragen waar ik in geen 100 jaar een antwoord op kon weten... Verloor ik mezelf, paste ik mezelf zo vaak aan voor een ander, zweeg ik, deed ik het niet voor mezelf, pleasde ik iedereen, behalve mezelf. Dus voor mij is levend verlies eigenlijk de zoektocht die ik momenteel doe naar mezelf: Wie ben IK? Wat is écht Riet?

Voor wie doe ik dit? Wil ik dit? Waarom wil ik dit? Vaak dacht ik: komaan Riet, nog even volhouden, daarna zal het beter zijn, daarna zal het wel oké zijn, het komt goed, blijven geloven... Maar die komt goed veranderde stelselmatig in een 'fuck wanneer komt het goed?' die in mijn hoofd telkens als een waarschuwingsteken verscheen. Helaas kan ik je zeggen dat mijn uitstelgedrag nu een nóg zwaardere tol heeft geëist dan wanneer ik direct naar mijn lichaam zou geluisterd hebben, de signalen zou gezien en gevoeld hebben.

Ik moet van zoveel verder terugkomen dan dat ik dacht, van zoveel meer herstellen dan ik voelde, er moet ontzettend veel geordend worden in mijn hoofd en dat kan ik niet meer alleen. In februari boekte ik EMDR-therapie en ik kon eind september mijn intakegesprek doen.

Als ik je één tip mag geven, wacht niet tot het beter wordt, want dat doet het niet. Dus trek die grens, zeg nee en blijf op je strepen staan.

NIEMAND is het waard je persoonlijkheid aan te vallen, je te gebruiken, te manipuleren, slecht te doen voelen, minderwaardig te doen voelen, je zelfvertrouwen naar beneden te halen, je te doen geloven dat hun mening ook jouw mening is en je maar onder voorwaarden graag te zien.

Alleen voelt dat herstel zo onfair, want ik deed alleen om goed te doen, wou nooit kwaad doen aan iemand, als jij dit ooit door mij zou ervaren hebben, dan wil ik me alvast hierbij excuseren.

Eigenlijk hoef ik dat niet te doen want dan is de people-pleaser weer bezig maar toch.

Ondertussen ben ik 10 maanden thuis van mijn werk, waarbij ik dus al 9 maanden op ziekte-uitkering zit en binnenkort op invaliditeit zal vallen als ik niet terug ga werken.

Daar staat een mens echt niet voor te springen, ik toch niet want ik ben héél graag onder de mensen. Ook financieel is dit een hele zware aderlating en dan druk ik het nog licht uit. Je staat ermee op en gaat ermee slapen

En tóch... Toch wordt me verweten een misbruiker te zijn van het systeem, alsof ik met plezier minstens €800 in de maand inlever, nu nog, want vanaf ik op invaliditeit zou vallen zal het nog meer zijn.

Ik hoop van ganser harte dat de mensen die een oordeel vellen over mensen met mentale issues, NOOIT ingehaald worden door karma.

Maar ook dat is levend verlies dus hé, mensen die je laten vallen als een baksteen omdat je niet 'sterk genoeg' bent, je bent een plooier, je blijft bij de pakken zitten, je laat je gaan.

Mijn rugzakje werd in januari plots loodzwaar, zonder duidelijke reden maar de angst en de tranen, zeiden, nee schreeuwden meer dan ooit dat het genoeg was.

Dat ik NU eerst aan mezelf moest werken.

Et voilà, hier zit ik dan. Niet fysiek met koorts of dergelijke ziek maar zo zwaar mentaal aan het afzien dat elke dag hier voelt als een bingospel. De ene dag hebben we een cijfertje op de kaart en kunnen we zeggen: YESSS stap voorwaarts!

Maar andere dagen zie ik iedereen rondom mijn BINGO roepen, en ik blijf achter met een kaart met enkel her en der een cijfertje aangeduid maar in de verste verte nog geen bingo in de maak...

Efkes voor de volledigheid, ik schrijf dit niet voor medelijden! Wél omdat ik weet en besef dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, dus laat het een steun voor je zijn als je jezelf kwijt bent, misschien is het wel dat duwtje in de rug die je nodig hebt. Als ik ook maar één persoon overtuig om sneller voor zichzelf te kiezen, dan heb ik al een winnend cijfertje extra op mijn bingo.

Ik heb gezegd wat ik wou zeggen, of beter geschreven wat ik wou schrijven.

Mijn zoektocht naar mijn authentieke persoon gaat dag na dag verder en ik ben blij dat RivaFlow Virtual Assistant (mijn nieuwe bedrijfje dat ik in bijberoep mocht starten na toestemming van de mutualiteit) daar een kleine ontplooiing in mag zijn.

Want dat administratiebeestje blijft in me zitten, al heeft het wel een vleugje extra creativiteit nodig en dat is wat ik met RivaFlow VA voor bezielde ondernemende kan betekenen. Een beetje meer lichtheid in het ondernemerschap... Liefs Riet 🤍