De eerste halve...

Vandaag is het de eerste halve dag van het nieuwe schooljaar en jeetje wat ben ik daar blij om.

Het was in de maand augustus een heuse uitdaging om de 2 snolliebollies te "entertainen". De verveling sloeg bij beide enorm toe en dat werd op elkaar (en naar ons) serieus uitgewerkt.

Ik ontken zeker niet dat ik afgeteld heb, keihard afgeteld.

Zelf ging ik ook altijd graag naar school en was ik waarschijnlijk zelf een hel in huis in de vakanties denk ik. NOTE: Moetie, het staat u vrij om dat hier te ontkrachten hé ;-)

En graag naar school gaan, zal waarschijnlijk ook wel de reden zijn waardoor ik op 1 september steeds een nostalgisch gevoel heb. Alsof ik zelf weer ga starten, zelf weer op de schoolbanken zal zitten. Wie weet, ooit nog eens.

Je bent immers nooit te oud om te leren, weet je.

Na mijn middelbaar ben ik snel beginnen werken. Enerzijds lonkte "geld verdienen" mij, anderzijds had ik het toen even gehad.

Tot op vandaag heb ik spijt, spijt dat ik toen mijn gevoel niet heb gevolgd want dan was ik nu een afgestudeerde vroedvrouw.

Later ben ik terug gegaan naar de schoolbanken en deed ik enkele jaren avondschool om zo mijn diploma te halen als leraar.

En nu, 1 september 2021, kom ik tot de conclusie dat beide mijn diploma's vandaag de dag onbenut zijn. Geen enkel doet dienst in mijn huidige professionele carrière.

Misschien is dat het levende bewijs dat ik destijds geen keuze heb gemaakt voor 'het leven' maar eentje 'voor maar even'.

Het blijft me triggeren, die schoolbanken, stylo's kopen, fluostiften, schriftjes, mappen,...

Ik kan alleen maar hopen dat er ooit nog een moment komt, waarop ik kan zeggen, dit is het!

Dit is mijn droomjob...

Ondanks vroedvrouw me nog steeds enorm interesseert, denk ik dat ik er emotioneel te veel bij beladen zou geraken. Sinds ik moeder ben, ben ik echt een "emo-trut". Ik krijg soms al natte ogen als ik naar een serie kijk en daar wordt een kindje geboren. Als ik dan bedenk dat er ook ouders zijn die in jouw bijzijn (als vroedvrouw/-man dan) hun kindje moeten afgeven, pfff dan weet ik echt niet of ik daar veerkracht genoeg voor heb.

Verder maakt het ook wel iets in me los als ik nadenk over ooit een groter doel hebben, groter dan ikzelf. Daarmee bedoel ik, een verandering kunnen zijn voor iets of iemand, dat lijkt me iets waar je zoveel voldoening uit kan halen. Wat die verandering of betekenis dan moet zijn, daar ben ik nog niet aan uit.

Ondertussen begin ik alvast te dromen...