Al vaak ben ik beginnen schrijven, maar deed ik het weer weg.
Evenveel staat er iets geschreven die nooit zijn weg naar jullie heeft gevonden, bewust.
Het is een vorm van zelfbehoud denk ik. Of noem het zelfbescherming. Het kan ook zijn dat het gewoon nog niet rijp was. Het feit is natuurlijk, als je iets opschrijft, voelt dat zo officieel, plots heel echt. Dan gaat het, in dit geval, de wijde wereld in, en is het niet meer alleen in mijn hoofd.
Dan weet ik, als ik iemand tegen kom waarvan ik weet dat die persoon het heeft gelezen, dat die persoon een blik in mijn hoofd heeft gekregen.
Dat is niet erg, anders zou ik het hier niet neerschrijven maar het is toch soms raar. Soms voelt het zo 'naakt' maar tegelijkertijd weet ik dat ik het MOET neerschrijven.
Al is het maar om 1 iemand te helpen, of zich niet alleen te laten voelen.
Vaak denk ik, ik doe mijn schrijfsel weer weg, het is te 'zwart' maar vandaag denk ik: "Hé het is oké dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is."
Wie ooit al dicht stond, misschien zelfs te dicht stond of er zich middenin begaf, die weet dat een depressie het zwartste van het zwartste kan zijn.
Het is zowat het meest verwarrende dat ik al heb gevoeld denk ik. Het ene moment kan je de wereld aan en in 1,2,3 wordt die vanonder je voeten gehaald, voel je je zo leeg als een uitgeknepen tube tandpasta ( en geloof me, ik knijp die echt tot de laatste korrel leeg) en voelt herstel een ver-van-je-bed-show.
Door de verjaardag van J vorige week, kreeg ik even een flashback naar 11 jaar geleden.
Het was toen voor mij een zware gitzwarte periode en tot mijn spijt heb ik niet veel herinneringen aan haar babytijd. Ik zakte weg in iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou te boven komen.
Ik plaats het niet echt in de categorie van postnatale depressie maar mijn hormonen zullen er ongetwijfeld ook geen goed aan gedaan hebben.
Een negatieve relatie met de vader van J werd beëindigd slechts 8 weken na haar geboorte (al voelde ik aan alles eigenlijk al veel langer dat dit geen kant op ging), ik hoef je dus geen tekening te maken dat zowel de hormonen als de emotionele rollercoaster er serieus ingehakt hebben. Helaas voor mezelf, ging ik door, voor haar, ik moest door, had geen andere keuze.
Het feit dat ik mezelf geen tijd gaf om te rouwen is me zo rond haar 6 maanden komen inhalen. Geleidelijk aan slopen er meer signalen binnen in mijn leven dat ik moest luisteren naar mijn lichaam, het tijd geven, even stilstaan, rust nemen en alles verwerken. Maar dat deed ik niet. Ik gleed over de rand en ik was weg. Weg in de diepte, doelloos, ongeïnteresseerd, geen levenslust enkel een heel goed pokerface! Want uiteraard zag de buitenwereld niet dat er iets gaande was! Ik schaamde me, ik voelde me zo stom. Allé zeg, hoezo ik kon dat nu niet gewoon verwerken? "Komaan Riet, doorgaan!" zei het duiveltje in mijn hoofd.
Ik deed zo door tot ongeveer haar leeftijd van een jaar. Toen heb ik de enige juiste beslissing gemaakt om in therapie te gaan. Een dikke 5 jaar lang, intense therapie. Kostelijk lolleke trouwens, 5 jaar gemiddeld 1 keer per week naar de psychotherapeute gaan waarvan je 0,0 terugbetaald krijgt.
We zijn nu dus zoveel jaren later. Ik voel me (meestal) goed. Ik ben blij dat ik wel degelijk de juiste beslissing nam, al was dat niet de makkelijkste. Het feit is wel, en dat kan ik na zovele jaren echt wel bevestigen, dat randje richting depressie is altijd zo dichtbij. Ik heb nooit het gevoel dat ik echt op kilometers afstand van dat randje of dat 'borduurtje' sta.
Wat als gevolg heeft dat ik dus mijn grenzen heel goed moet bewaken. Ik mag er niet terug over gaan, want dan plots komt er gegarandeerd een moment waarop ik het gevoel heb, te balanceren op dat bewuste randje. Dan is het alle remmen dicht en echt rust nemen, mijn ding doen, de people-pleaser in mezelf opsluiten.
En het is voor mij zo verleidelijk om mij in alles echt volledig te smijten om dan BOEM, PATS, recht in mijn gezicht, een koude douche van mijn lichaam die schreeuwt:
STOP!!!
Daar is het randje dan ineens. Op zo'n momenten zet ik wiegend voetje voor voetje mezelf weer op stabiele grond, maar het is niet altijd makkelijk. Het afglijden naar het donkere is zoveel makkelijker, je laten gaan, gewoon wentelen in zelfmedelijden en weg ben ik.
Dankzij mijn 'rugzakje' die al goed gevuld zit, heb ik (denk ik) een groter relativeringsvermogen ontwikkeld. Zoiets van: 'ik heb dat al overleefd, dan overleven we dit ook wel weer'.
Al zou ik er niet om geven mocht het gewoon ook eens makkelijker gaan.
Toch is dat niet in elke situatie vanzelfsprekend. Zeker in zaken waarin, soms onrechtstreeks J betrokken is, voel ik dat dat moeilijker is. Zij is mijn sterkte want voor haar ging ik door. Ze is mijn zwakte want door iets met haar breek je me in een vingerknip.
Uiteraard moet je ook niet aan L raken, want hij is en blijft ook mijn kind maar bij hem ben ik weerbaarder, denk ik.
Herken jij jezelf hierin? Weet dan dat het absoluut niet mijn bedoeling is om je een slecht(er) gevoel te geven, maar wel een duwtje in je rug. Je bent niet alleen!
Wil je erover praten, dan kan ik je ten stelligste aanraden een professional te zoeken waarmee de connectie goed zit, dat is cruciaal in je herstel. Uiteraard mag je mij ook contacteren maar ik kan jou niet helpen in je herstel, wel kunnen we even ventileren tegen elkaar of eens een goed potje blijten, love it! #kleenexsponsoringmag
Weet dat ook ik nog slechte dagen heb, maar adem in, adem uit, leg u in de zetel met een dekentje en een filmpje, dat is ook eens dik oké!
Love you all!