Littekens versus dankbaarheid

Lang, echt héél lang heb ik gedacht dat ik niet "deugde".

Niet als persoon en later al helemaal niet als moeder.

Het werd me zo ingeprent door ex-schoolgenoten die zich beter waanden dan ik. Door een ex-lief die denkt dat de nulmeridiaan dwars door zijn billen loopt (#not).

Mensen die nu de 'ver-van-mijn-show' zijn en toch wel een hele grote impact hebben gehad op mijn denken en doen.

Het leven (of toch mijn leven) had er helemaal anders uitgezien als ik hen niet had tegen gekomen. De gevoelens die ik heb tegenover zulke pesters, heb ik dankzij Anna en Eva (fictieve namen). Evenals de manier hoe ik mijn kinderen opvoed, heb ik deels ook dankzij Anna en Eva. Ik vind het uiterst belangrijk om ten allen tijde met respect de andere te behandelen én een vriendelijk woord kost geen geld.

De manier hoe ik reageer als mijn dochter, door een vriendinnetje iets niet mag doen en zich daarbij slecht voelt, heb ik door hen... Zo kan ik talloze invloeden vertellen....

En toch... Ben ik hen dankbaar want zij hebben me heel veel geleerd.

Het duurde alleen een kleine 17 jaar vooraleer ik dat door had. (Ge hebt trage mensen, heel trage mensen en dan mij, ik zie het u denken)

Voor wie het niet weet, mijn dochter heb ik de eerste 3 jaar alleen opgevoed.

Alleenstaande, persoonlijk vond ik dat altijd een zwaarwichtig woord.

Ik stond niet alleen, ik had de beste familie rondom mij, ook hen ben ik dankbaar.

En inderdaad, zelfs mijn ex, die me door het diepste dal duwde, ben ik dankbaar.

Echt NOOIT gedacht dat ik dit zou zeggen.

Dankzij hem weet ik héél duidelijk wat mijn relationele grenzen zijn, hoe ik in een relatie wil staan, hoe hard ik kan vallen en toch weer opstaan, maar vooral dat ik niet ALLEEN was. Niet mentaal en niet fysiek. Hij leerde me vechten als een leeuwin voor haar welp want ik moest vechten. Niet tegen hem, wel tegen donkere tijden en financiële katers, tegen mensen met vooroordelen en wijzende vingers. Tegen afkeurende blikken en snijdende commentaren. (No offence als je jezelf aangesproken voelt trouwens)

Door in de situatie te staan zoals ik erin gestaan heb, heb ik een unieke band met J. Elke ouder heeft unieke band met zijn kind, weet ik. Toch merk ik heel duidelijk verschil tussen mijn band met J en die met L. Beide krijgen ze mijn onvoorwaardelijke liefde, zal ik hen helpen waar ik kan en geef ik hen dezelfde waarden en normen mee. (#trotsemamahier)

J is al heel bewust over hoe de dingen kunnen lopen in het leven en dat niet altijd alles loopt zoals je het voor ogen hebt. Er gebeuren zaken waar je geen invloed op hebt.

Op die momenten gebeurt er iets bij haar.

Iets waar ik geen naam op kan kleven maar ik zie het gebeuren en ik voel het keihard binnenkomen.

Noch mijn man, noch mijn ouders zien dan dat er iets is ondanks zij haar zo goed kennen. Dan komt onze onzichtbare draad boven. Dat zeg ik altijd tegen haar als ze me vraagt hoe ik weet dat ze met iets zit.

Die draad is er ook!! (#stevigestaalkabel)

Wij zijn samen al van de hel naar de hemel gegaan en bij elke bocht voel ik onze draad, zoals je je voelt in je nek bij draaien naar links en rechts op een rollercoaster.

Dankbaar voor de levenslessen, de onzichtbare draad, de wijsheden en het duwtje in de juiste richting. Ik hoop dat mijn dochter er evenveel leerlessen uit kan halen als ik.

Maar ik hoop vooral dat ze eerst nog een beetje 'kind' blijft...