Hey hey, I know. It's been a while...
Laat ons zeggen dat de dagen nogal snel open en dicht gaan tegenwoordig en dat ik er simpelweg niet toe kom om ook voor jullie een kleinigheidje te schrijven.
Vandaag breng ik daar verandering in, zoals je ziet en leest.
Ik probeerde het voorbije jaar nogal veel tegelijk te doen en ik heb gemerkt dat me dat eigenlijk alleen maar meer stress bezorgde.
Remmen Riet, remmen.
Naast mama, vrouw van, dochter van, collega, bestuurslid, vrijwilliger en vriendin zijn van de mensen in mijn omgeving, vond ik weinig tijd om mijn blogje te spijzen...
Ik miste het en laat net dat hetgeen zijn die me vandaag aan het schrijven zette.
Eerlijk is eerlijk ook mijn uitje gisteren deed me weer verlangen naar schrijven.
Gisteren was ik op de supergezellige boekborrel van Laurence Bauffe, ze las een stukje voor uit haar eerste boek (#leestip!!! Dag eetstoornis, genoeg is genoeg). Het duurde niet lang of ik pinkte een traantje weg.
Wat deed ze dat goed, wat deed ze dat mooi.
Zo puur en authentiek.
Terwijl de boekborrel verder ging, dacht ik na over een gesprek die ik eerder die dag had gehad met een vriendin. Ik zei haar wat mijn droom was. Het voelde een beetje gek en tegelijk had ik een opgelucht gevoel. Voor het eerst was er iemand die me niet gek begon te verklaren. Ze begreep vanwaar de droom kwam en stimuleerde me om mijn droom in acties om te zetten.
Een deeltje van de droom staat hier, op mijn blogje, want schrijven vind ik zalig dus ik doe lekker verder.
Een ander deeltje vertel ik (nog) niet. Laat ons zeggen dat het nog in een rijpingsproces zit en heeft nog enkele stadia te doorlopen.
Wat ik wel al weet is dat perfect imperfect hier een belangrijke rol in zal spelen.
Naarmate ik meer jaren op mijn leeftijdsteller heb, hoe meer ik besef dat een perfecte mama, een perfecte vrouw, een perfecte collega, ... niet bestaat. Het is de liefde voor elkaar die ervoor zorgt dat je voor elkaar "perfect" bent. Ik trachtte AL die jaren perfect te zijn omdat ik "voelde" dat het zo moest.
Momenteel ben ik nog 'in de leer' maar het lukt me beetje bij beetje om meer en meer de standaarden los te laten, niet meer te streven naar (voor mijn gevoel) perfectie.
Het valt me nu al op dat ik meer durf uit te komen voor hoe ik in het leven wil staan en hoe ik mijn kinderen in deze wereld wil laten opgroeien.
Let op, ik ben nog steeds een #loedermoeder hé hahaha maar ik probeer me wel te focussen op het geluk van mijn kroost en niet te vergeten MEZELF!
Onlangs sprak iemand me aan over hoe ik met mijn zoon omga, milder dan de persoon die me aansprak, dat was snel duidelijk. Aan de hand van "zo werkt het voor ons" bleef ik bij mijn standpunt in hoe ik met hem de net-gepasseerde crisissituatie liet koelen.
You do you en ik doe dat ook, lekker perfect imperfect...