Traan

Het is nu een dikke maand. Een dikke maand dat er mensen zijn die mijn wereld weer een stukje hebben verrijkt. Zonder dat ze het beseffen, hebben ze zoveel voor mij gedaan.

Door hen besefte ik (nog maar eens) dat ik mag blij zijn met wat ik heb en dat ik het niet allemaal zo vanzelfsprekend moet vinden.

Ze deden me nadenken over wat ECHT belang heeft in mijn leven en voor wie of wat ik door het vuur ga.

Zij, en alleen zij, lieten me inzien dat ik zo blij ben dat ik 'maar' een snotvalling heb, dat ik 'maar' net rondkom, dat ik 'maar' een fiets heb, dat ik 'maar' een woning heb die nog verder moet verbouwd worden...

Want zij, zij hebben niks meer, behalve elkaar, in het beste geval.

En zij, zij doen het. Zij komen naar hier, proberen de draad weer op te pikken of opnieuw te beginnen. En net als zij, hoop ik voor hen dat ze nog iets hebben ginder om naar terug te keren, als ze dat willen.

Gek hoe je je zo geconnecteerd kan voelen, zonder dat je iemand kent. En toch was het er. Het gevoel dat ik ging helpen, dat ik er ging zijn. Het geeft me energie, wetende dat ik een lichtpuntje kan zijn in hun leven, want dat ik het enige dat ik op dit moment voor hen kan doen.

Ondanks het ontzettende warme gevoel dat ik daarvan krijg, doet het me ook rillen. Ik zie mensen die alles in hun leven hebben moeten achterlaten.

Ik herken trauma in hun ogen.

Ik hoor verdriet in hun stem.

Ik voel gemis aan hun zijde.

Ik ruik angst naar wat nog komen zal.

Ik proef de bittere ernst van deze situatie.

Er is een nacht geweest, dat ik niet kon slapen, te druk bezig met verwerken van alles dat op mijn pad kwam. Er begon een spontane planning te gebeuren in mijn hoofd.

Want, wat als...

Wat als, datgene dat daar gebeurt, ook hier zou voorvallen?

Wat doe ik dan?

Hoe ga ik daar mee om naar mijn kinderen toe? Hoe ga ik hen vertellen dat er geen weg terug is, buiten vluchten en alles achter laten?

Naar een wildvreemd land, met een taal die we niet begrijpen, laat staan spreken. Wie weet hebben we ooit wel al van het land gehoord?

1001 dingen passeerden de revue terwijl de nacht over gaat in dag.

Ik sta op en neem een kop koffie (hard nodig ook na zo'n nacht).

Met mijn koffie in de hand, kijk ik naar een prachtige zonsopgang in mijn tuin.

Er rolt een traan uit mijn linkeroog, hij schittert in het zonlicht van de opkomende zon die op mijn wang schijnt. Ik heb hier maar één vraag bij:

Hoe kan de ene mens zo wreed zijn voor de andere, hoe?